Twee zigeunerkindjes kijken uit op een Dodge Dart uit 1973. Ze zijn van porselein en houden zich op bij een raampje in de boot van Ton. Een man met een eenvoudig fleecevest. Het is een oude boot, gebouwd rond 1885. Ton is wat jonger.
Hij kocht de boot in 1977. Het schip had dienst gedaan als bunkerboot en was in slechte staat. Langzaam maakte hij de boot weer toonbaar. Nu leeft hij er in. Door omstandigheden. Hij had een vrouw en zes kinderen. Nu enkel zijn oude Amerikaanse auto uit het jaar van de oliecrisis. Zes in lijn en met de kwast gelakt.
Vroeger, in de tijd van de zes kleine kinderen, had hij er ook zo een. Vier kinderen op de achterbank, vrouw en de rest naast hem op de voorbank. Zo doorkruiste hij het hele land. Hij verkocht hem later voor een nieuwere Aspen. Twaalf jaar geleden zag hij toevallig weer een Dart rijden en gevoelens speelden op. Hij was er zo door geroerd dat hij bijna de berm inreed. Hij ging op zoek en weldra stond er weer een Dart voor de loopplank.
Ton woont fijn in zijn boot met teakhouten stuurhut. Hij snapt niet dat sommigen het raar vinden. Die mensen zien volgens hem overal beren. Maar, zo voegt hij toe, op het water zijn er geen beren. Daar heeft hij waarschijnlijk gelijk in.
Af en toe vaart hij wat, meestal om water te halen. In de woonkamer staat een soort picknicktafel, waar Ton aan eet. Een boterham met kaas wordt gecombineerd met een mok thee. Ik krijg ook. Het gaat over vroeger. Al vanaf zijn jonge jaren vaart hij. Zijn vader bouwde eigenhandig een scheepje voor hem in de kelder van hun huis in Amsterdam. Het vaartuig, Tom Pouce genoemd, paste precies door de deur. Die naam was er niet toevallig, het grote schip van de achtkoppige familie ging namelijk door het leven als Olivier B. Bommel.
Ton voer dus al vroeg over de baren. Ook veel later, toen zijn zes kinderen groter waren. Hij kwam stipt om kwart over twee in de middag thuis van zijn werk. Ploegendienst. Zijn zoon hief dan de zeilen en samen verdwenen ze op de Maas. Als anderen in de file stonden. Dat was het leven.
Nu wonen zijn kinderen ver en krijgt hij aow. Maar hij geniet nog steeds van het bestaan. Samen met zijn Dodge Dart. Samen kijken ze naar de overkant van de rivier. De Dodge op de wal, Ton op zijn schip in de Maas.
Dan komt een fuut voorbij.
Hij kocht de boot in 1977. Het schip had dienst gedaan als bunkerboot en was in slechte staat. Langzaam maakte hij de boot weer toonbaar. Nu leeft hij er in. Door omstandigheden. Hij had een vrouw en zes kinderen. Nu enkel zijn oude Amerikaanse auto uit het jaar van de oliecrisis. Zes in lijn en met de kwast gelakt.
Vroeger, in de tijd van de zes kleine kinderen, had hij er ook zo een. Vier kinderen op de achterbank, vrouw en de rest naast hem op de voorbank. Zo doorkruiste hij het hele land. Hij verkocht hem later voor een nieuwere Aspen. Twaalf jaar geleden zag hij toevallig weer een Dart rijden en gevoelens speelden op. Hij was er zo door geroerd dat hij bijna de berm inreed. Hij ging op zoek en weldra stond er weer een Dart voor de loopplank.
Ton woont fijn in zijn boot met teakhouten stuurhut. Hij snapt niet dat sommigen het raar vinden. Die mensen zien volgens hem overal beren. Maar, zo voegt hij toe, op het water zijn er geen beren. Daar heeft hij waarschijnlijk gelijk in.
Af en toe vaart hij wat, meestal om water te halen. In de woonkamer staat een soort picknicktafel, waar Ton aan eet. Een boterham met kaas wordt gecombineerd met een mok thee. Ik krijg ook. Het gaat over vroeger. Al vanaf zijn jonge jaren vaart hij. Zijn vader bouwde eigenhandig een scheepje voor hem in de kelder van hun huis in Amsterdam. Het vaartuig, Tom Pouce genoemd, paste precies door de deur. Die naam was er niet toevallig, het grote schip van de achtkoppige familie ging namelijk door het leven als Olivier B. Bommel.
Ton voer dus al vroeg over de baren. Ook veel later, toen zijn zes kinderen groter waren. Hij kwam stipt om kwart over twee in de middag thuis van zijn werk. Ploegendienst. Zijn zoon hief dan de zeilen en samen verdwenen ze op de Maas. Als anderen in de file stonden. Dat was het leven.
Nu wonen zijn kinderen ver en krijgt hij aow. Maar hij geniet nog steeds van het bestaan. Samen met zijn Dodge Dart. Samen kijken ze naar de overkant van de rivier. De Dodge op de wal, Ton op zijn schip in de Maas.
Dan komt een fuut voorbij.