Er zijn soms van die plekken die doen denken aan vroeger. Nu is dat vroeger nogal een vaag begrip. Want ik heb het niet meegemaakt.
Nu is het gelukkig zo dat je vroeger niet altijd fysiek meegemaakt hoeft te hebben om je er een voorstelling van te kunnen maken. Soms loop je er zelfs gewoon tegenaan. Het gebeurde me in Haelen, een klein dorpje in het noorden van Limburg. Daar hebben ze een kruising met daarnaast een garagebedrijf. Zo’n bedrijf dat je herkent van oude foto’s, musea en modelbanen van Märklin.
Stekelige pastelgroene planten voor de showroomruiten en een tankstation erbij. Toevallig moest ik tanken, dus dat kwam goed uit. Omdat ik er niet helemaal zeker van was dat het tankstation nog in werking was ging ik maar op zoek naar iemand om dat even te vragen. Het geheel ademde namelijk een nogal vervlogen sfeer. Een oude vrouw kwam me tegemoet en zij dat ik gewoon kon tanken. Zelfs pinnen mocht, als ik dat van plan zou zijn.
Toen ik wat vroeg over het garagebedrijf begon ze over haar man en zei ze dat ze hem wel even roepen zou. Hij kwam nog ook en stak zijn hoofd uit een raam ergens boven de showroom. De man had een imposant hoofd, met daarop een bril die niet misstond bij het belegen karakter van zijn domein.
Al meer dan vijftig jaar had hij hier zijn bedrijf. Garage Feijts, vernoemd naar zichzelf. Het tankstation is nog het enige gedeelte dat in werking is. De werkplaats is dicht en de showroom is leeg. Een jaar of vijf al. In de showroom staan alleen nog zijn eigen auto’s, twee Mercedessen en een Pontiac met daaronder karton om lekkende olie op te vangen. Vroeger stond het hier in de grote showroom vol met vrachtwagens. Niet van die enorme, maar van die kleine voor de middenstand. Hanomag, Henkel en Tempo. Die laatste was volgens Feijts nogal wat, want die had maar drie wielen. Hij had succes met zijn kleine vrachtwagens. Maar dat is lang geleden.
Nu is hij 75 en zoekt hij rust. Zijn bedrijf wil hij verkopen, al lukt dat nog niet echt. Samen met zijn vrouw woont Feijts nog altijd boven de enorme lege ruimte die door hun donkere hond bewaakt wordt. Als hij de garage ooit verkoopt gaat hij wonen in een chalet ergens bij de Maas, het verleden met de kleine vrachtwagens achter zich latend.
Ondertussen is het garagebedrijf een paar honderd vierkante meter jaren zestig in de eenentwintigste eeuw. Een vreemde deja-vu langs de doorgaande weg, waar je plotsklaps het verleden tegen kunt komen.
We zouden die plekken moeten koesteren.